Zniszcz (zrób) ten Dziennik!

.

     Wiem, wiem, wiele już napisano o tej książce - bestseller, kicha, cudo, beznadzieja ucząca tylko niszczyć, głupota... Na blogach i na YT jest wiele zdjęć i filmików z tym Dziennikiem. Opinie są generalnie skrajne - i to lubię, bo jak coś jest przesadnie chwalone lub krytykowane, to oznacza, że budzi emocje i jest o czym pogadać. Zatem nie mogłam się powstrzymać, żeby nie opisać moich doświadczeń z tą książką. :)

     Mnie osobiście pomysł bardzo się podoba. I być może nie jest to rozrywka dla każdego, nie wszystkim podpasuje pomysł niszczenia czegoś takiego jak książka. Sama bardzo lubię czytać i żadnej nigdy celowo nie zniszczyłam, ba, nie wyrzuciłam na śmietnik w życiu żadnej książki! Wręcz przeciwnie, kilka ze śmietnika uratowałam... Ale lubię wyzwania, to trochę takie przełamanie pewnego schematu. I nikt mi nie wmówi, że ta książka uczy dzieci niszczyć wszystkie inne książki! Moja siedmioletnia córa od razu wiedziała, że to jest jedyna taka książka nad którą można się znęcać i twórczo-destrukcyjnie wyżywać. To jest w stanie zrozumieć nawet dziecko. :))) Jaki jest cel takiego działania? Nie wiem, jak dla mnie okazało się, że dzięki temu spędzam z córeczką więcej czasu na wspólnej zabawie, która obu nam odpowiada (zabawa w kotki lub kolorowanie to przy tym nuda). Razem uczymy się nowych technik - klejenia, darcia, plucia, rzutów do celu itp. Powiem tak, dopóki się tego nie spróbuje, to trudno powiedzieć, czy to daje frajdę czy nie...nam daje...

     Moje pierwsze spotkanie z tym pomysłem to odkrycie kilka lat temu polskiego bloga "Zniszcz ten zeszyt" Pasiakowej, oczywiście zainspirowany projektem Keri Smith. Lubiłam podglądać poczynania Pasiakowej i jej niesamowite pomysły. A po kilku latach moja siedmioletnia córka przynosi do domu sensację ze szkoły - jej koleżanka ma taką specjalną książkę, po której można bazgrać i dźgać ołówkiem, i że ona też koniecznie już/zaraz/teraz musi taką mieć!
     Odezwał się we mnie sknerus i wiedząc, że zapał mojej córki nie zawsze przekłada się na działanie, stwierdziłam, że wydatek 30 zł na książkę, która po jednym dniu wyląduje na półce, to trochę dużo. Postanowiłam zatem zrobić zeszyt "ćwiczebny".
    Kupiłam w papierniczym dwa czyste zeszyty, 80-kartkowe (po 3 zł każdy). I postanowiłam stworzyć dla siebie i Córeczki nasze własne "Zeszyty do niszczenia". To był strzał w dziesiątkę, część pomysłów podpatrzyłyśmy z oryginalnej książki, a część wymyślałyśmy same, zabawy było przy tym co niemiara. I tak powstały nasze zeszyty:

     Okazało się, że zapał nie był słomiany i moja pociecha sukcesywnie i z zapałem zabrała się za twórcze niszczenie zeszytu.a ja wraz z nią. :)

     W związku z tym, oczywiście dostała oryginał. :) Który niszczy i zapełnia swoimi pomysłami z równym zapałem jak pierwszy "zeszyt ćwiczebny". Z całej zabawy zostało nam bardzo luźne podejście do poleceń (i chyba o to chodzi), część zabaw moja córka wymyśla sama. To niesamowite ile kreatywności wyzwoliła w niej ta książka!
     No dobrze, przyznaję, na początku największą atrakcją było wchodzenie z dziennikiem na stół i zrzucanie go z impetem na podłogę. :)))

.